سال های تاکنون

اي خانه روشن؛ شب ويران تو پيداست

آوار ستون هاي هراسان تو پيداست

بر چهره ي بي رنگ بهاري که نداري

حتي ترک خنده ي گلدان تو پيداست

از شانه ي ديوار، فرو ريخته قنديل

گيسوي پريشان زمستان تو پيداست

سرشار سکوتي ولي آواز تماشا

از روزنه ي پلک درختان تو پيداست

زنداني ديوار مشو پنجره باز است

فرياد بزن جرأت پنهان تو پيداست