فیلم "چه" حاتمی کیا از نظر فنی بیشتر از تصور من در باره ی سینمای ایران بود . اما من ،بیشتر در سینما ،محتوا محورم و متاسفانه به موضوع توجه می کنم نه صرفا سینما ." چمران" حاتمی کیا جلوه هايي از "عباس " آژانس شیشه ای داشت ،هر دو دلسوزیشان برای جان مردم به یک اندازه بود، هردو خدا محور و تکلیف گرا بودند، اما اصغر وصالی فیلم "چه" شباهت زیادی به "حاج کاظم" آژانس داشت . هر دو شجاع اما شایسته ی توجه و ترحم ...

تحلیل حاتمي كيا را  البته با این استنباط خودم از فیلم هایش ،می پسندم .برای نسل من که بیشتر با اصغر وصالی ها و حاج کاظم ها زندگی کرد، اما آرزوهای بزرگتری داشت.، این نگاه منصفانه و واقع گرایانه ست. هم احترام اصغر وصالی و حاج کاظم حفظ می شود ،هم طراز انقلابی گری در اندازه چمران و عباس طرح می گردد ...

 

نگاه ابراهیم حاتمی کیا به کردستان تا حدی تابع قرائت رسمی نظام های سیاسی مرکز گرا بود ،اما گوشه های قابل اعتنایی دارد که می شود آن را قرائتی آزاد از اختلافات سیاسی آن سال ها تلقی کرد .


.

نهایت این که حاتمی کیا در معرفی چمران با اتکا به حافظه نسل خودش خیلی عمیق نشده برای بیننده ایکه کهنه چریکی را می بیند که مرتب عینکش را پاک می کند و گاهی حواسش به صدای اذان است چمران هنوز آدمی ناشناخته ست ..