یکی از رویکرد های اصول گرایی رایج در عرصه سیاسی تز" گفتمان انقلاب اسلامی" ست ترکیب نو ظهوری در عرصه ادبیات سیاسی ایران که به نظر می رسد نوعی بهره برداری تازه از پیکر شرحه شرحه انقلاب است. ادبیات و هنر این رویکرد تازه، ابتدا در مسابقات و جشنواره ها ی موسسات دولتی تبلیغ شد و سپس با هدایت مدیران فرهنگی و تزریق بودجه و خاصه خرجی برخی نهاد های موازی،کم کم ابراز وجود کرد و با جعل عناوینی چون عدالت طلبی به باز تولید تفکر سوسیالیستی پرداخت رویکرد سیاسی اش هم در فرم ایدال اش به  احمدی نژاد ختم شد .

 نسلی که در دهه شصت گفتمان واقعی انقلاب را در عرصه های سیاسی و فرهنگی و اقتصادی کشور پایه گذاری کرد اخلاص ذاتی و تعهد انقلابی در کنار رستگاری اجتماعی داشتند، تجربه و خطای آن نسل  بخشی از شاکله هویت ملی مردم بود  اما این کاریکاتور ها در عرصه های مختلف فرهنگی و سیاسی  خاستگاه اجتماعی قابل اعتنایی ندارند دولت نا کارامد هشت ساله مهر ورزی شان  پشت شعار های ایران گرایی و سوسیالیسم اقتصادی پنهان شد و مهره سیاسی وارد گود شده ی فعلی شان برای گریز از موج تنفر مردم سعی در برائت خود از سلفش یعنی دولت مهر ورزی را دارد .

به نظر می رسد علت اساسی این رویکرد جدا از میل به قدرت و در انحصار گرفتن منابع  مادر در همه ی زمینه ها جبران ناکامی ها و سرخوردگی های اجتماعی باشد به نوعی انتقام گرفتن از مردمی که حضورشان را احساس نمی کنند در گفتگو های برخی از مدیران منسوب به این جریان سرخوردگی ناشی از بی توجهی ناشران به آثارشان  عدم التزام جامعه به همراهی با آنها و بی میلی مردم نسبت به حساسیت هایشان در زمینه های سیاسی و فرهنگی به چشم می خورد

مداومت در سنت زدگی و واماندگی و گریز به عقب یا ارتجاع فکری از بلاهای رایج در عرصه تفکر اجتماعی ایران است که هر از گاهی در قالب این جریانات ظهور می کند.