در حال حاضر دو گونه جايزه  در كشور به مولفان آثار ادبي اهدا مي شود گونه ي دولتي و گونه ي خصوصي  از نظر رفتار شناسي با نيان اين جوايز اغلب فاقد انصاف و واقع بيني هستند و حوزه فرهنگ كشور مجال تاخت و تاز و عقده گشايي ست جريان هاي ميانه رو از دو سو هدف طعن و هتك قرار مي گيرند به نظر مي رسد زمينه سازي براي فرهنگ نياز مند زمان طولاني تر ي ست اين اعتراف كسي ست كه در برگزاري جايزه هايي با حمايت دولت سعي كرده است مديران فرهنگي دولتي را مجاب كند تا سعه ي صدر داشته باشند و جريان هاي ادبي مستقل را به انصاف خوانده و از هيچ يك پاسخ نگرفته . كارنامه جوايز ناكام شبهاي شهريور و ايران ما گواه اين مدعا ست


ادبیات به خاطر محدودیت حوزه مخاطب نسبت به هنر های تجسمی و تصویری به ویژه سینما اغلب در سطوح نخبگی جامعه نشو و نما دارد . براین اساس اعمال ممیزی و کنترل و حصر و قلع آن برای نظام مدیریت فرهنگی که مجری اوامر سیاسی است کار ساده ای ست .

ادبیات متعهد و اجتماعی دهه شصت که خاستگاهی کاملا مردمی داشت در ادامه مسیر با چهره پردازی ژورنالیستی و ماکت سازی سیاسی و تزریق محتوای فرمایشی از طریق جشنواره های هدفدار در ریل اختصاصی نظام مدیریت فرهنگی قرار گرفت و به سمت بی هویت «انقلابی نمایی» سوق پیدا کرد و قربانی جعل و وضع تئوری های اقتدار گرایانه و شعار های ساده لوحانه ی اصحاب سیاست شد . جشنواره های پیاپی برای بزرگداشت این ماکت بی ابهت و رنگ و رو رفته با بهره گیری رسانه ای از گذشته آبرومند آن نمی تواند یک اتفاق مهم در عرصه ادبیات معاصر ایران تلقی شود .

در حقیقت نوعی یارگیری سیاسی در عرصه فرهنگی اتفاق می افتد که فاقد پشتوانه علمی است . ناگفته نماند که مدیریت فرهنگی کشور در سالهای اخیر ظرفیت بیشتری برای تنزل کیفی جشنواره ها داشت لذا شوراهای علمی و اجرایی اغلب با توجیه حفظ وضع موجود و ناکام گذاشتن مدیران فرهنگی در تنازل جایگاه ادبیات نمایشی جشنواره ها تا سطح گماردن کارمندان ادبی به جای شاعران و نویسندگان ، در مناصب خود باقی مانده اند که از این زاویه باید فداکاریشان را ستود

با وارد شدن شهرداری به فعالیت های فرهنگی نخستین نشانه های خلاقیت و آفرینش آزاد ادبی در فرهنگسراها آشکار شد اما این فعالیت ها که در دو شاخه معاونت اجتماعی شهرداری و سازمان فرهنگی هنری انجام می گرفت همواره توسط شاخک های حساس ارشاد رصد می شد تا جایی که سازمان فرهنگی هنری با رعایت جانب احتیاط و معاونت اجتماعی شهرداری با محدود کردن فعالیت های خود به مسدود ماندن فضای فرهنگی کشور تن دادند. در شرایطی این چنین برگزاری جشنواره ادبی عنوانی جز «فرمایشی بودن » ندارد . لذا در حوصله مدیریت فرهنگی فعلی کشور نمی بینم که بتواند حداقل در سطح جشنواره های گذشته فیلم فجر ، به جشنواره ادبی بزرگ و جامعی تن در دهد .

با این همه امیدواری استعداد های جوان را برای سنجش و آزمون ادبی سالانه تحسین می کنم و به داوران و کارشناسان ادبی که علی رغم محدودیت به احترام حضور جوانان تن به همکاری می دهند ، خسته نباشید می گویم.