سال های تاکنون

شهرِ بي ترانه يِ من که درايِ بسته داره

زيرِ سقفايِ قديمي ستونايِ خسته داره

شهرِ بي ترانه يِ من خالي از کوهه و دشته

ديواراش بس که بلنده از سرِ دنيا گذشته

طاقِ ضَربيا شکسته ، حوضِ کاشيا کبوده

مثِ برجِ مِه گرفته ، سرِ هر مناره دوده

خيسِ گريه يِ شبامه ، گُلدونايِ پشتِ شيشه

شهرِ بي ترانه با من ديگه مهربون نمي شه

خيلي وقته از تو دورم اي اتاقِ رو به ايوون

حوضِ آبيِ قديمي ، سايه ريزِ بيدِ مجنون

اي هوايِ کوچه باغت ، عطر خوابِ ناتمومم

عمريه بي تو هلاکم ، عمريه بي تو حرومم

خيلي از تو دورم اما ، هنوزم برام يه رازه

عطر ترمه هايِ کهنه ، بويِ بقچه هايِ تازه

کاشکي مي شد از تو ايوون پا رويِ ابرا بذارم

با يه بارونِ بهاري دنيا ر’ تنها بذارم

بيا و ستاره يِ من تو شبايِ گُم شدن باش

اي ترانه يِ قديمي عابرِ کوچه يِ من باش